Herfsttourtje in de Dentelles de Montmirail - deel 1

Op een mooie herfstavond tijdens de herfstvakantie maakten we nog een klein kleurrijk herfstig tourtje de Dentelles de Montmirail in.

Vanuit Malaucène start je meteen de rit zuidwaarts in dit prachtige stuk natuur. Na een kleine 4 kilometer sta je al op de Col de la Chaine met open mond te kijken op het uitzicht op deze rotsformatie, de wijnvelden, Suzette en de kloosters. Van hieruit vertrekken veel mooie wandelingen op verschillende niveaus. 

Wij namen deze keer de wagen en reden verder tot in Suzette, een piepklein maar wondermooi dorpje met zicht op èn de Mont Ventoux èn les Dentelles de Montmirail. Indien u meekijkt op Instagram, dan zag u daar al wat zomerse foto's van verschijnen. In de maanden oktober en november laat de natuur zich hier van zijn kleurrijkste kant zien. Ze haalt dan echt al haar troeven boven, en de zon zet die kleuren alleen maar extra in de verf. Magnifique!

Montmirail komt van het Latijnse Mons Mirabilis en staat voor bewonderenswaardige berg. Van alle kanten is dat ook zo, want het ziet er telkens weer anders uit. Je hoort wel eens vaker dat de naam 'Dentelles' van 'Dents' komt, alsof het een getand gebergte is. Klopt. Maar eigenlijk ligt de oorsprong van hun naam ergens anders, namelijk van de  meer dan duizend smalle uitstekende pieken, waardoor ze lijken op 'kantwerk' (dentelles). De hoogste top, de St Amand, is 755 meter en herken je aan de vele pylonen die erop staan. Aan de voeten van de rotsen liggen veel bekende wijngaarden - denk aan de wijnen uit Gigondas, Vaquyeras, Beaumes de Venise - en andere schattige, kleine dorpjes. De Dentelles worden door wijde dalen gescheiden van de reus van de Provence, de Mont Ventoux.

Via het minstens zo mooie Lafare, reden we terug kronkelend de bergen in naar La Roque Alric. Ook daar zag u ongetwijfeld al veel foto's van verschijnen op Instagram. Het is een dorpje aan de voet van een dikke grote rots in de vorm van een duim. het dorpje heeft iets magisch en alle huizen zijn er op hun eigen manier mooi, maar dus ook allemaal heel verschillend. Zo hoort dat in de Provence. In de herfst loop je hier heerlijk rustig rond. Zeker een aanrader.

In een volgende post zal ik hier wat meer foto's van laten zien. Nu tonen bovenstaande foto's een herfstig huis in het dorp en het zicht van boven aan de rots en de kerk in het dorp op het veel lager gelegen wijndal.

MM * binnenkijken * de eetkamer

Afgelopen herfstvakantie genoten we van ons Proveçaalse huis. We kozen ervoor om op zondag om 14u in de namiddag te vertrekken en arriveerden al om 23u ter plekke, na een vlotte, rustige rit. We kropen meteen onder de wol en kregen de volgende ochtend een typische Provençaalse start van de dag. Ik maakte al meteen enkele sfeerfoto's bij ons eerste ontbijt, na mijn vaste wandeling naar de beste bakker van 't dorp. 

Ik nam eerst een foto van de kerk en de blauwe lucht vanop ons 'benedenterras', het 'koffieterras', waar we in de zomer graag ontbijten en tijdens de dag onze koffiepauzes nemen. Het is er heerlijk rustig, maar toch zie je het leven in het kleine straatje bewegen. Heel fijn vinden we dat. 

Onze luikjes aan de 'voordeur' en dus op dit terras kregen deze zomer een buitenste laag in taupe, zoals je hier kan zien. Aan de binnenzijde zijn ze Provençaals lavendelblauw, wat mooi bij de keuken past.

Aansluitend op onze Provençaalse keuken (zie hier), bevindt zich een trapje lager onze ruime eetkamer.

De zon komt aan deze kant van het huis op en schijnt hier 's ochtends zachtjes binnen. Zo geeft ze meteen aan welke dag het zal worden.

Je bevindt je hier op het laagste gedeelte van ons huis, maar nog steeds een etage hoger dan de Grande Rue. Un village perché, het heeft zo zijn voordelen. Het dorpje ligt, zoals het een typisch Provençaals dorpje betaamt, hellend op een heuvel en rotsen. De hoogteverschillen in de straten zorgen voor die typische sfeer van doorkijkjes en geheime plekjes.

De ruimte is in zachtblauw geverfd. Ook hier gingen de vorige eigenaars uit de bol met het kleurgebruik. Wij kozen ervoor om alles wat af te zwakken omdat we houden van een rustige sfeer in gedempte of bleke kleuren. Zachte natuurlijke linnen gordijnen en een bleke natuurstenen vloer zijn de basis. Voor de tafeldekking kunnen we dan nog steeds wild Provençaals tekeer gaan, zoals op deze eerste ochtend. Op andere dagen overheersen bij ons witte en beige tinten.

De 'bloemen' werden deze keer granen, Petit Epeautre, typisch voor de streek. Wil je daar meer over lezen, dan kan je hier terecht.

MM * binnenkijken * de Provençaalse keuken

Ons huis in hartje Malaucène, is één van de oudste van het hele dorp. Het staat zelfs op oude kelders en grondvesten uit de tijd van de Romeinen. Het ademt eeuwen Provence van binnen en van buiten. 

De vorige eigenaars kozen ervoor om dit kracht bij te zetten en bij het binnenkomen van ons huis een typisch Provençaalse keuken te installeren. Warmgeel en Provençaals blauw overheersen de hele ruimte. Daar waar je in België of elders in het Noorden raar zou opkijken, past het in de Provence wonderwel. De keuken spreekt meteen tot jou en laat je de zonnige dagen vol heerlijke Zuiders gerechten al ruiken en proeven, van zodra je ze betreedt.

De rosé staat koud en alle moderne comfort is voorzien om heerlijke eenvoudige of meer bewerkelijke maaltijden te cuisineren.

We kozen ervoor om dit zalige gevoel te behouden en er volop van te genieten. We voegden enkel wat crèmekleurige en witte details toe, net als wat lavendel. Het Provençaalse servies staat netjes naast beige Dille & Kamille servies, zodat er afgewisseld kan worden naargelang de smaken die op het bord verschijnen. 

MM * binnenkijken * de roze kamer

Toen we ons huis kochten, waren we eigenlijk - op z'n zachtst gezegd - best onder de indruk van al het gedetailleerde kleurgebruik van de vorige eigenaars.

Tot in de kleinste details klopte alles. Een grote pot witte verf zou al dat kleurgebruik wel snel teniet doen - zo dachten we - maar nu de tijd verstrijkt, lijkt het ons zonde om meteen tabula rasa te maken van al die uren knap werk  ...

De roze kamer had deuren in 2 tinten oudroze, zachtroze muren, roze luikjes en ramen, met rode glazen gordijnen. 

De decoratie had - u raadt het al - roze en rode kleuren. 

Roze-rood was dè hoofdkleur in deze kamer.

De originele tomettes, typisch Provençaalse rode tegeltjes van gebakken aarde, gaven de vorige eigenaars duidelijk de inspirerende hand. De tomettes, zo ontdekten we van een vriendelijke fransman waar we per toeval mee aan de praat raakten en die in ons huis geboren werd in 1955, liggen er al minstens 70 jaar. Hoe bijzonder is dat?

We kozen er dus voor om deze kamer toch al ietwat meer naar onze zachtere hand te zetten ...

We houden van de originele details, de stoere balken - van de bomen op de Ventoux - en de tomettes,

dus zouden we hen de hoofdrol laten spelen in deze kamer.

Guy maakte 2 prachtige sloophouten beukhouten nachtkastjes

voor naast het Franse ijzeren bed.

Ik zorgde voor wat Franse details, in de vorm van nieuw beddengoed en nachtkastjes en kocht als kers op de taart de prachtige Bookhou mobile voor boven het bed.

Ik maakte zelf ook wat bijpassende kussens in stoere Franse stoffen.

De authentieke luikjes en raampjes werden in 2 tonen geverfd:

eierschaal wit en bois flotté, ofte de Provençaalse versie van taupe.

Welkom!

Welkom op onze nieuwe blog.

Hier schrijven we meer over onze geliefde Provence
èn vindt u alle details over ons dorpshuis.

Bij het menu aan de linkerkant vindt u alle onderwerpen maar ook alle voorgaande blogposts over de Provence.

Heb je vragen of opmerkingen, aarzel dan niet om ons te contacteren via:

dinavercruyssen@hotmail.com

Tot weldra!

Guy & Dina

Provence - Vaucluse [ Fête de la Transhumance in Bédoin ]

Dag op dag één jaar geleden mochten we voor de allereerste keer in ons leven,

het feest van de transhumance in Bédoin ter plekke meemaken.

We logeerden toen op ons oude vertrouwde plekje in Bédoin en hadden al een paar dagen de steeds toenemende meute opeengepakte maar vrolijk versierde schapen, geiten en ezels in 'onze achtertuin' in de mot...

Het waren toen bijzonder hete dagen - gelukkig vol zwembadplezier, van 's morgens vroeg tot 's avonds laat (of toch tot sluitingstijd ;-)) -. Een zwembad helemaal voor ons alleen aangezien alle andere kids nog schooldagen moesten uitzitten - wat een luxe is dat -. 

Als bij wonder waren we die dag, weliswaar nog steeds zwembroekgetooid, iets vroeger aan onze mobilhome toen we de schapen zagen naderen...

We waren al gewoon dat we zo af en toe schaapjes in 'onzen hof' mochten verwelkomen (zie hier), maar nu waren het er precies toch een paar meer, een paar veel meer, ontelbaar veel meer, ...

Een ZEE VAN SCHAPEN!

Het vertrek voor het feest van de transhumance was ingezet!

Er was geen ontkomen meer aan ;-)

Bij 'la fête de la transhumance' in juni verplaatsen de schapenhoeders en herders te voet hun vee van de steeds droger wordende lager gelegen velden naar de hoger gelegen en sappigere weiden in de bergen, deels op de Mont Ventoux en deels in de Savoie.

De omgekeerde tocht maken ze dan ook terug in het najaar.

Het woord 'transhumance' komt van het Latijn en betekent zoveel als

'over de velden'

(trans = over en humus = grond)

en staat dus echt voor de trek van het vee,

2x per jaar.

Het is een groot feest en veel mensen juichen hen dan ook toe, als ze deze voettocht ondernemen.

Wij maakten het op enkele centimeters mee en het is enorm overweldigend.

Onmisbaar om dit te zien, als je daar de kans toe krijgt!

***

Last year, we had the honour of celebrating 'la fête de la transhumance' in Bédoin.

It means bringing the cattle from the dry fields to the more juicy meadows in summer.

In wintertime, they bring them back.

It is quite a feast with a large amount of animals and people involved.

For us, it was very special to see this for the very first time,

only a few centimeters in front of our noses.

Provence - Vaucluse [ Malemort-du-Comtat ]

Terwijl ik aan mijn foto-albums van vorig jaar, Congé des Gamins, bezig ben, bots ik af en toe op foto's of verhalen die ik best wel eens had willen bloggen.

Vandaag nemen we jullie mee naar het minder gekende Malemort-du-Comtat, een piepklein slaperig dorpje, gelegen tussen de gekendere dorpjes Mazan en Venasque.

Het dorpje zelf is typisch Frans maar niet toeristisch.

Er staat wel een oude olijfpers, die allle aandacht van onze gamins trok.

We hadden er de eer te logeren bij een ongelooflijk sympathiek koppel kersenboeren,

via France Passion 

- meer daarover lees je hier -.

We arriveerden in de vooravond, eigenlijk net nadat hun bloedhete plukdag erop zat. Zij brengen bijna alles naar de coöperatieve dus waren er die dag geen kersen in huis. Logeren zonder hun kersen te proeven, dat bestaat bij hen niet, dus vertrok de man ogenblikkelijk om voor ons verse kersen te gaan plukken. De gamins kregen elk een speciaal bakje vol 'belges' (dikke zoete kersensoort) waar ze ongelooflijk blij mee waren.

Het plekje dat voor onze mobilhome gereserveerd werd, was piepklein maar groots van sfeer. We mochten naar hartelust van hun speeltuintje en de rest van de tuin en wijngaarden gebruik maken. We hadden zelfs zicht op de Mont Ventoux ;-)

 De gamins voelden de overweldigende gentillesse van dit eenvoudige koppel en maakten prachtige tekeningen om hen te bedanken.

Tot op deze ochtend genieten we nog van hun producten na, want we kochten redelijk wat voorraad van hun superzoete kersenconfituur. Ideaal om eraan herinnerd te worden hoe rijk een eenvoudig leven kan zijn.

En terwijl ik dit schrijf, leest u weer een vlaamse blogtekst. 

Ik hou van eenvoud en toen mij meerdere malen gevraagd werd om ook ineens engelstalig te schrijven -  'translate' kan nogal eens rare dingen doen met mijn teksten - koos ik resoluut voor ééntalige kortere teksten.

Niet iedereen bleek hier even tevreden mee.

Maar ik hou nog steeds van (franse, engels, vlaamse) teksten en soms lukt het mij gewoon beter in mijn eigen moedertaal, dus vandaar de keuze om toch maar èn vlaams èn engels te voorzien...

***

Strolling through last year's pictures, Congé des Gamins,

 while making our photoalbums,

I found these pics taking at a less known little Provençal town.

They were taking at Malemort du Comtat, where we had the chance of passing one night at the kindest couple of cherryfarmers.

This morning, we ate some more of their cherrymarmelade,

of which we bought a lot back then.

It reminds us of how rich a simple life can be.